Wzruszająca książka - pamiętnik lekarki pracującej w latach 1942-43 w szpitalu na terenie warszawskiego getta. Do bólu prawdziwa, przenosząca czytelnika w świat wojny i okrucieństwa, gdzie przeżywali odważni i sprytni. Autorka w pierwszej części książki pokazuje nam swoją pracę w szpitalu dziecięcym, walkę z chorobami, głodem i brudem. Pokazuje swoją niemoc i jednocześnie chęć pomocy małym pacjentom, a mając ograniczone możliwości, uważam, że razem z pozostałym personelem szpitala robili bardzo wiele. Niestety wielu z tych małych pacjentów nie udaje się przeżyć. Pomimo starań odważnych i pełnych serca ludzi, którzy uważali, że praca w szpitalu dziecięcym to ich obowiązek ale i też porażka.
Druga część książki, to widziana oczami autorki, praca dla żydowskiego podziemia. Szukanie dla uciekinierów z getta mieszkań, zdobywanie pieniędzy i żywności. To układy w jakie wchodzili z ludźmi nie do końca czystymi intencjami, to ryzykowanie własnego życia dla obcych braci Żydów.
Napisana bardzo prostym językiem, książka która wciąga i przenosi do okupowanej Warszawy.
Ja byłam wstrząśnięta.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz